Friday, May 06, 2005
رفتن یا نرفتن ؟!یکی بهم گفت هیچ وقت موسیقی ای که تو داخل کشور ساخته میشه گوش نمیده . علتشو ازش پرسیدم چون به نظر فرقی بین داخل و خارج نیست تازه فکرم این بود که کارای داخل بهتره !
گفت تنها چیزی که تو چارچوب و حصار نمیگنجه موسیقیه ؛ هنری که با فاصله ی زیادی بالاتر از هنر های دیگه قرار گرفته و ارزشش قابل وصف نیست وقتی گرفتار خطه قرمزی بنام ممنوعیت میشه ؛ دیگه از یک هنر والا در میاد .
جالبه به گذشته که نگاه میکنیم هنر موسیقی از دوجهت باعث ترس رژیم ها و کسانی بوده که فکر میکردن میتونن برای دوران طولانی ذهن مردم و جوانان رو تسخیر کنن .
یکی از اون جهات ترس از مفهوم و شعر بوده که مسلمآ تاثیر بسیار زیادی رو عقاید مخصوصآ جوانان داره و یا در سایه این شعرها نوع آهنگه که میتونه هیجان وصف ناپذیری ایجاد کنه .
از جهت دیگه هیچ وقت نباید یک هنرمند به یک ستاره تبدیل بشه در واقع نباید مردم کسی رو جز کسی که از قبل مشخصه بپرستند .
شاید بپرسید چرا گفتم تو کشور هایی این اتفاق میفته که به نوعی تک محوری یا دیکتاتوری اداره میشن . تو کشوری مثل آمریکا ممکنه کسی مورد حمایت حکومت نباشه ولی هیچ وقت جلوی فعالیتشو نمیگیرن مثلآ خواننده ای بود که به شدت از حکومت آمریکا بد میگفت و جزو گروه های راک شیطان پرست هم بود ولی همیشه قادر بود عقایدشو بگه و اگر منطقی بود خوب طرفداراش بیشتر میشدن ؛ یا مثال واضح تر eminem که تو یه آهنگ به شدت حکومت رو با نشون دادن اشخاص مورد انتقاد قرار میداد .
پس بازم ایجاد یک اثر هنری با فکر باز و به دور از ممنوعیت ها بهتره یا در ترس مجوز بودن ؟